27 Ekim 2007

Aladağlar- Küçük Demirkazık Güneybatı Yüzü İlk Tırmanışı, 1998

1998 yılının ekim ayı ortasında eski arkadaşım olan Caner Odabaşoğlu ile Aladağlar’ın yolunu tutmuş, 2100 metredeki Arpalık pınarının sonbahar kasveti içinde kamp atmıştık. Hava pek iyi değildi ve belirlenmiş bir tırmanış amacımız da yoktu (duruma göre hedef seçecektik!). Yağmura ve buz gibi havaya rağmen civarda bir gün boyunca kaya tırmandıktan sonra, 17 ekim günü 3425 metrelik Küçük Demirkazık Dağının güneybatı yüzünde bir kaya tırmanış rotası çıkmaya karar vermiştik. Küçük Demirkazık’ın güney yüzünün avantajı, kışa yaklaşılan bu soğuk günlerde (güneş olursa!) ılık olabilmeyi vaad etmesiydi.. Süt kıvamında sisli ve kar atıştıran bir sabaha kalkıp, hiçbir tırmanış yapamayacağımızı düşünerek Apışkar boğazına girdik. Ama sürpriz, hava birden dağıldı ve bulutlar arasından Küçük’ün güney duvarlarını görüp, seçebildiğimiz bir rotaya (Apışkar Boğazının neredeyse yarısı hizasından) daldık. Burada ilk ip boyunda ben lider gidiyorum, burası dik ve sağlam bir slab etabı.. Kaya pek zor değil, III+ derece filan ama soğuk ve sis yine bastı; nereye gittiğimizi ancak aşağıdan gördüğümüz kadarıyla hatırlıyoruz.

Tırmanırken havadaki sis gittikçe dağıldı ve biz de iple başladığımız rota biraz yatınca ipi çantaya kaldırıp kısa kaya etaplarıyla süslü derin bacaları, kulvarları tırmanarak devam ettik. Sağlam bir kaya kulvarını izleyerek, büyücek bir kaya çanağına vardık. Küçük Demirkazık güneybatı yüzüne uzaktan bakınca ters atnalı şeklinde gözüken kızıl ve dik bir kaya duvar etabının altındaki dik, gri slab’a vardık. Burada Caner, aşağılarda Apışkar Boğazı ile dikleşen duvar etabının tabanına tırmanırken görülüyor. Küçük Demirkazık’ın güneydoğu yüzünde (klasik rota hizasında) bazı kaya rotaları olduğunu biliyordum ama bu tırmandığımız yerde bir tırmanış yapıldığını hiç duymamıştım..

Kızıl duvar etabının tabanında ip çantadan çıktı, istasyon kuruldu ve.. tırmanış! Genelde sağlam olan ama arasıra çürük yerler de içeren, iki ip boyu kadar tamamen dik bir etabı tırmandık. Bu arada şansımıza hava da iyice açmış, kayalar biraz olsun ısınmıştı. Yine de polartec ceketler ve parmaksız eldivenlerle tırmanıyorduk.

Tunç ve Caner istasyonda..

Rotanın kiliti olan IV+, V+ derecelik ve sonunda negatif bir açık baca/çatlak ile bağlanan etapta Caner lider tırmanırken.

Dik etaplar sona erince 1995 yılında ilk kış tırmanışını arkadaşım Kürşat Avcı ile beraber gerçekleştirdiğim batı sırtına birleşmiştik. Etaplar hala boşluklu olmasına karşın rota artık tanıdıktı ve ipi yine çantaya kaldırarak hızlıca ilerlemeye başladık.. Burada dağın kuzeybatı sırtının üzerindeyiz ve arkada sisten çıkmış olan kuzey kulesi görülüyor. Manzara gelip giden bulutların deniz şeklinde ufka çökmesiyle her an daha da muhteşemleşmekteydi. Akşam oluyor ve ekim ayının zaten serin olan havası daha da soğuyordu..

Zirveden önceki keskin sırtın üzerinde Caner ata binercesine oturmuş.. Burada bu etabı kışın nasıl geçtiğimiz aklıma geldi. Gerçekten de keskin bir ‘kılçık’ burası ve bir taraf kuzey, bir taraf güney yüzü.

Sürreal sayılabilecek görüntüler eşliğinde, bir an sis içinde, bir an mavi gök ile beraber zirveye ilerliyoruz. Güzel bir tırmanış gününün sonu bu, bitsin istemiyoruz ama gece çok uzak değil artık.

Küçük Demirkazık’ın 3425 metre yükseklikteki aşina zirvesinde, metal zirve kutusunun yanında.. Gün boyu o kadar güzel manzaralar eşliğinde tırmanmıştık ki, zirve adeta önemsiz geldi ve gün batımı yakın olduğu için hemen klasik rota olan güneydoğu yüzüne yönelerek inişe başladık.

İniş sırasında güneydoğu yüzünün kaya kulvarında Caner. Apışkar boğazına varmak için dağın 150 metrelik klasik rotasına girerek, kısa bir ip inişiyle çarşağa indik.. Dağın bu yüzünde dik tırmanış içeren alpin bir rotanın ilk tırmanışını yapmıştık!

Günbatımından bir süre önce bir bulut denizin üzerinde yükselen Demirkazık dağı.

Bu yazı yorumlara kapalı.