NANGA PARBAT (8125 m) ve BİR TRAJEDİ-2013

Evet, bir Pakistan seferi daha bitti- ama bu sefer gereğinden hızlı ve trajik tarzda bitti. 8 haziran 2013 tarihinde İslamabad’a inmemle beraber başlayan bu Nanga Parbat çıkışı, Karakoram Highway- Chilas rotasından sonra Diamir boğazından 2 gün yürüyerek  17 haziran günü  Nanga Parbat ana kampına varmamızla başladı. Ekibimiz 4 Çinli, 9 Nepalli ve benden oluşuyordu.  Ana kampta ise 4 ayrı ekip ve toplam 50 kişi kadar vardı. Bu arada, Nanga’nın ana kampı gördüğüm medeniyete en yakın ve en yeşil ana kamp; neredeyse iki günlük kolay bir trekle buraya ulaşılabiliyor.

Zaten baharda yaptığım  8013 metrelik Shishapangma çıkışından  bakiye  olarak  yüksekliğe uyumum vardı. Bu nedenle, bu çıkışta  ilk  ve tek sefer yaptığım aklimatizasyon çıkışımızda 4200 metredeki ana kamptan 6100 metredeki 2. kampa, İranlı dostum Mehdi Golipour   ile beraber doğrudan çıktım. Rotamız, 1. kampı atlayarak Loewe buz kulvarı ve Kinshofer duvarını tırmanıyordu ve Nanga Parbat Diamir (batı) yüzündeki en  zor etap burasıydı. Loewe buz kulvarı ilk kısmında 35-50 derece sert kar, ikinci kısmında ise  60-70 derece eğimli mavi buz içeren 1000 metrelik bir buz rotasıdır. Kinshofer duvarı ise 150 metreye yakın, geneli IV+, VI derece zorluğunda granit bir duvardır. Kısaca Alplerdeki TD+ derece bir teknik rotanın 6000 metredeki hali.. Çok güzel bir rota ve son derece dik- rotada önceki haftalarda çalışan diğer ekipler çok sağlam ipler  ile tüm rotayı sabit hat döşemişlerdi. Rotanın sonundaki 6100 metrede bulunan 2.kamp az sayıda çadır barındırabilen kısıtlı ve boşluklu bir kamp yeriydi. Kampta aşırı doluluk nedeniyle çadır kuracak düz yer  bulmak mümkün olmadı. Mehdi ile büyük gayretlerle bir metrekarelik, eğimli bir buz sırtına çadırı yarım yamalak kurarak yattık; ipe bağlı olarak kötü bir uyku uyumaya çalıştık. Gece çok konforsuzdu..

Tırmanışımız ana kamptan 2.kampa toplam 13 saat tutmuştu. Bu çıkışta koşullar çok uygun ve hava harikaydı, bir dahaki sefer doğrudan zirve çıkışı yapabilecek konumdaydık. Dağın en zor kısmını hızla tırmanmıştık.

Bizim bu tırmanışı yaptığımız 22 haziran’ın  gecesinde Taliban milisler 4200 metredeki ana kampı basıp 11 kişiyi kurşuna dizdiler. Hayatını kaybeden Ukraynalılar, Slovaklar, Litvanyalı ve Pakistanlı arkadaşların arasında, bizim ekipten  3 Çinli yoldaşımız ( Mr. Yang Chunfeng, Mr. Jeff Rao ve Mr. Alan Chenlu)  ile bir Nepalli arkadaşımız (Sona Sherpa) da vardı. Bu korkunç  olayı ertesi sabah erkenden telsizden , gece 1.kampa inen Nepalli Sherpa dostlarımızdan öğrendik. Bu esnada, sabahın ilk saatlerinde  Pakistan ordusu bölgede varlık göstererek  güvenliği tesis etmişti ve  biz de kısa sürede ana kampa indik. Ancak ordu dağı boşaltmayı  istedi ve herkesi helikopterle iki gün içinde Gilgit kasabasına tahliye etti. Şans eseri  dağda, yüksek kampta olmamız hepimizin hayatını kurtarmış oldu!

Böylece bu Nanga Parbat seferi gam, endişe  ve kasavet içinde noktalandı. Zirveyi hiç sormayın bile, bir başka zamana artık, umarım…

NANGA PARBAT CLİMB AND A TRAGEDY…

This Pakistan climb ended earlier than intended and in a trajic way indeed. İ started  by landing at İslamabad 8th  june and  we reached the  Nanga Parbat BC 17th june, following an easy trek at the Diamir valley. Our team was composed of 4 Chinese, 9 Nepali nationals plus me. At the green BC was no less than 4 seperate teams and  50 climbers. And the BC was among the most easily reached base camps ı have ever seen.

I was already acclimatised from my ascent of Shishapangma in the previous spring. So with my İranian friend Mehdi Golipour, we started from the BC  climbing direct to C2, bypassing C1 on our climb. Our route was the 1000 m. long Loewe ice gully (with 35-50 degree hard snow at first part and 60-70 degree blue ice on the latter part) and the famous 120 m long  Kinshofer wall (UİAA IV+, VI rock climbing on beautiful brown  granite)  on the west (Diamir) face of Nanga. Shortly, a TD+ grade face on the Alps taken to  6000 metres! This breathtaking route was fixed by other  teams working on it in the past weeks, great thanks to them. Finally after 13 long hours of hard climbing  we reached the C2, which  was a genuine  eagle’s nest on a sharpish arete: hence no appropriate  tent sites due to overcrowding. With Mehdi, using our last resources after such an exhausting day,  we were able to eke out a small sloping ice platform  to put our tent and spend the night belayed to the  ropes. İt was a wretched and cramped rest, just to begin with.

Thus we had climbed the crux of the route and next time, it seemed, summit was imminent. Conditions and weather were immaculate. We were hopeful.

Well, that fateful night of 22nd june, a band of Taliban Militia  visited the BC and executed 11 people  on sight, handcuffing them and spraying them with bullets from firearms.  From our team, The 3 chinese members (Mr. Yang Chunfeng, Mr. Jeff Rao and Mr. Honglu Alan) and a Nepali member (Sona Sherpa) had lost their lives along the Ukranians, a Latvian, Slovaks and a Pakistani.  A real disaster! We were only saved due to our climb to the high camps, a  stroke of luck.. By the morning, after the Pakistan Army  established security at the BC we descended down   and the mountain was duly evacuated by the army, using helicopters to bring everybody down to the town of Gilgit.

So this Nanga Parbat climb finishes in great sorrow. Do not ask about the summit; perhaps another time under  better circumstances..